دبیرستان گئورگ هروگ

آخرین جلسه‌ی شعرخوانی ما در سال ۲۰۲۳ در تاریخ ۱۲ دسامبر، در تالار ورودی مدرسه‌ی گئورگ هروِگ اتفاق افتاد. این دبیرستان جایی بود که کارآموز ما و برنامه‌ریزِ این رویداد، الیزابت رِنگر، دیپلم‌اش را از آن‌جا گرفته بود. این بار شاعران ما با همراهی دانش‌آموزان دبیرستان - که عضو باشگاه ادبیات یا محصلِ آلمانی پیشرفته بودند – شعرهاشان را خواندند.

شاعران حاضر در این جلسه عبارت بودند از: رحمت‌الله بريكسفيدان آندان، نصیبه گونِیلی، میخائیلو کراسیلنیکف، ماریا کازیون, دیمیترو کراسیلنیکف، طیبه جویا و راضیه کریمی. آن‌ها شعرهاشان را به زبان کردی، اوکراینی و فارسی، برای دانش‌آموزان خواندند. دانش‌آموزان هم ترجمه‌ی آلمانی شعرها را خواندند. دانش‌آموزان و شاعران پیش از شروع شعرخوانی، یکدیگر را ملاقات کردند، به هم معرفی شدند و در مورد تلفظ برخی واژه‌ها هماهنگی‌های لازم را با یکدیگر انجام دادند.

دیمیترو یکی از شعرهایش با عنوان «چه خوب می‌شد اگر...» را برای حاضران خواند تا به آن‌ها گوشزد کند نباید در رویا‌ها و توهمات غرق شد، بلکه باید واقعیت‌ها را با تمام وحشت و رنجی که ممکن است همراه داشته باشند، به رسمیت شناخت: «چه خوب می‌شد اگر دیگر رنجی در میان نبود / چه خوب می‌شد اگر دیگر جنگی در میان نبود / چه خوب می‌شد اگر رویاها به حقیقت می‌پیوستند / چه خوب می‌شد اگر، اما نمی‌شود...» پس از این‌که دمیترو شعرش را به پایان رساند، چند لحظه‌ای سکوت برقرار و بعد تشویق‌ها آغاز شد. مخاطبان با همین سکوت بود که نشان دادند، پیام متن را دریافت کرده‌اند، در همان لحظاتِ پرتأمل. پرتو دیگری از امید با شعر راضیه در میان جمع تابیدن گرفت، وقتی در انتهای شعرش خواند: «من رسیدنِ پروانه‌هایی را تماشا می‌کنم که هنوز بال‌هاشان گشوده نشده است.» پیش از شروعِ شعرخوانی، دانش‌آموزی که باید ترجمه‌ی آلمانی این شعر را می‌خواند، پرسید: «این شعر خیلی غم‌انگیز است اما اینجای متن متفاوت است. این بارقه‌ی امید است؟» و راضیه جواب داد: «بله، این امید است!»

بیشتر مخاطبان دانش‌آموزانِ درس دستور زبان بودند، اما برخی از معلمان و کارکنان مدرسه هم در جمع مخاطبان حضور داشتند. تالار ورودی دبیرستان که معمولا پر از سروصدا و همهمه است، در طول شعرخوانی در سکوت فرو رفته بود. همه به دقت به شعرها گوش می‌دادند و تمام حواس‌شان را معطوف به شاعران کرده‌ بودند – چیزی که به خصوص در مورد مخاطبان کم‌سن‌و‌سال نادر است. ما خوشوقتیم که چنین فضای مناسبی در اختیار شاعرانِ ما قرار گرفت. صمیمانه از اعضای باشگاه ادبیات دبیرستان و دانش‌آموزان آلمانی پیشرفته و دیگر میزبانان‌مان به خاطر دعوت از ما و توجهی که به این رویداد نشان دادند، تشکر می‌کنیم. امیدواریم به زودی دوباره آن‌ها را ملاقات کنیم!